સવાર ને એમ કંયાથી ભૂલાય?
માસુમ હાસ્ય જોડે થતી સવાર.
અમને કંયા એ ભૂલવા ભુલકાઓ,
કદી એકલા પડવા દેતા જ હતા!
તે ભુલકાઓને એમ એ ભ્રમ હતો,
અમારી પાસેથી કંઇક શીખવાનો!
પણ તેમને કંયાએ ખબરજ હતી?
જીવવાનો એતો ખાલી પ્રયાસ હતો!
બસ પ્રતિક્ષા તો અંત સમયની હતી,
ભુલકાઓ કદાચ પ્રાણ ભરી ગયાફરી.
શિલ્પા પ્રજાપતિ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
જીવવાનો એતો ખાલી પ્રયાસ હતો!
ReplyDeleteબસ પ્રતિક્ષા તો અંત સમયની હતી,
ભુલકાઓએ કદાચ પ્રાણ ભરી ગયાફરી.
નાંનાં ભુલકાઓ અત્યંત હતાશ જીવનમાં કેવું પ્રાણતત્વ ભરી દે છે ? શું માનવ જીવન ખરેખર આટલું નિરાશાજનક , નિસ્તેજ અને સસ્તું છે ? શું આપણને જીવનમાં કોઈ જ જીવંતતા નથી લાગતી ? કોઈ જ શક્યતા, કોઈ જ સંભાવના નથી દેખાતી ? આવી ઉદાસી વચ્ચે એક સવાર ભુલકાઓનાં માસુમ હાસ્ય સાથે પડે છે...અને જીવનનું સંગિત બજી ઉઠે છે !
સવાર ને એમ કંયાથી ભૂલાય?
માસુમ હાસ્ય જોડે થતી સવાર.
અમને કયાં એ ભૂલવા ભુલકાઓ,
કદી એકલા પડવા દેતા જ હતા!
હું પણ એક દિવસ આવી જ એક સવારે જીવન સાગરનાં તટ પર જઈ ચડ્યો ! અને ઘુઘવતા સમુદ્રને પુછ્યું...
ઓ સમુદ્ર ! તારિ ગહનતાનું કોઈ તો રહસ્ય જણાવ ? ઓ મોજાઓ ! તમારી વિકરાળતાનું કોઈ તો રહસ્ય જણાવો ? ઓ કિનારાઓ ! તમારાં ઘોષનું કોઈ તો રહસ્ય જણાવો ? કિનારાઓએ મોજાઓ તરફ ઈશારો કર્યો. મોજાઓએ સમુદ્રનીં ગહનતા તરફ ઈશારો કર્યો. ગહન સમુદ્રમાં એક રુપેરી માછલી મંદમંદ સ્મિત ફરકાવતી સરકી ગઈ ને મારી માટે એક સિંપ ઊચકિને બહાર લાવી ! શું હશે આ રહસ્ય ? ધડકતા ઋદયે મેં સિંપને સહેજ ખોલિને જોઈ...બાપરે ! સિંપમાં એક સુંદર મોતિ છુપાયેલું હતું અને મોતિમાં ? આખ્ખો દરિયો ઘુઘવતો હતો !